14 Aralık 2014 Pazar

Shakespeare Sone 62

Kendime olan aşkımın günahı bürüdü gözümü,
Ruhumu, bedenimi, her yanımı sardı alabildiğine;
Bir yolu da yok bu günahtan kurtarmanın gönlümü,
Öylesine yerleşti ki yüreğimin derinlerine.
Kendi yüzümden sevimlisi yok gibi geliyor bana,
Duyulmamış bendeki vefa, kimsede yok bendeki endam;
Kendi değerimi yine kendime soruyorum da,
Her yönden kat kat üstün buluyorum başkalarından.
Ama aynam bana gerçek benliğimi gösterdiğinde:
Yıpranmış, kırışmış, çatlayıp eskimiş halimi,
Diyorum ki, "nasıl sever insan kendini bu şekliyle?"
Tam tersine yorumluyorum kendime olan aşkımı:
          Ben gerçekte kendim diye seni, sendeki beni övüyorum,
          Senin körpe günlerinin güzelliğiyle yıllarımı boyuyorum.