Sol Elimi Gidene Kadar Çıkartmadım Cebimden..

Sonbaharı severim, son olduğu için o 'bahar' kıymet gösterilmelidir. Mesela çok gidilesidir Hisar, Bebek Parkı, Taksim, Sarıyer...
Çektim yine baharlığı üzerime bir kahverengi canvas pantolon, basit bir kazak çıktım Taksim'e yine her zamanki gibi müzik çalan mekanların önünde ayaklarımı sürterek yavaşladım ve o melodilere kaptırdım kendimi. İnsanı sadece resimlerden görmeyi sevmeme rağmen iç açıcı derecede güzeldi sağımdan ve solumdan akan insan olukları yolu uzatmamaya karar verdim ve Nevizade'ye girdim hemen, sıcacık midyelerden yedim ve peçeteye koyduğum 2 taneyi cebine alıp bir arka sokağındaki teraslı bara girdim iki hafta geçmesine rağmen sadece ikinci katta tanınmadım.
Çalışanlarla selamlaştık sonra terasın güneş alan tek noktasını gözüme kestirip oturdum hemen bir 70'lik bira geldi buz gibi. Limon sosunu bu sefer bira için değil cebimdeki midyeler için istedim, bol limon yedirdim afiyetle yedim sonra... Nasıl bir mutluluk nasıl bir mutluluk! Bir vakit sonra müzik başladı, bende kalemi ve not defterimi usulca çıkarttım cebimden masanın üzerine bıraktım.
Ellerim midyeli tuttum kalemi aşırı doğal bir yazı veya şiir olsun diye çünkü o an bilmiyordum ne yazacağımı. İki 70'likten sonra defteri cebime geri koydum... Yazılarım bitti... Kalabalıkta oldu zaten.
Önümü iliklemeden kalktım ve çıktım bardan, tahta, geniş, koyu merdivenlerden belirli bir melodi tutturmuş şekilde kullanarak parmak uçları ve topuklarımı kullanarak aşağı indim, hesabı verdim.

Kalabalığa karıştım sonra.

Karşı kaldırımın sırasında kapkara bir çocuk, bacaklarının arasında darbuka... Tek eli ile darbukayı kullanıyor, diğer elinde de mızıka ''Hatırla Sevgili'' dizisinin müziğini çalıyor, gözlerim doldu... Yavaş hareketler ile cebimden bozuk paraları çıkarttım ki müzikten biraz daha uzun süre faydalanmak için... Rengi sarı ile beyaz arası kirli havlunun üzerine bıraktım, gözleri güldü... Elimi cebime sokup duvara yaslandım... Hep böyle durumlarda gözlerim kısılır önümden üç tekerlekli engelli arabasında ünlülerin resimlerini satan adamın ''ekmek teknesinin'' camında yüzüme baktım, sonra gözüm yine o havluya ilişti.

Beyazdan sarıya dönen ne varsa hayatımda gözlerimin önüne geldi sonra semtimizde dükkanını tamamen kapatan kırtasiyenin raflardan aldığı kullanılmamış ama 'sarı' olan defterleri geldi gözlerimin önüne...
''Yaşanmasa da kirlenirmiydi hayatım'' dedim kendi kendime...

''Elimi cebimden hiç çıkartmadan'' İstiklal'in en tepesin kadar yürüyüp otobüse bindim.