Offff!

İnsan bir gün içinde bile binlerce şey öğrenebilir. Son bir kaç aydır öğrendiğim şeyler onbinleri buldu sanırım abartısız. Övünmek için söylemiyorum, ki zaten övünülecek bişey değil, yaşımdan daha olgun olduğum bir gerçek. Ama bazen ele avuca sığmayan bir çocuk da olabiliyorum hala daha. Bu arada, öğrendiğim en önemli şey ise hayatta ailenin en önemli şey olduğu. Beş ay annemle konuşmadım fakat babamla aram iyidi. Şimdi annemle barıştım ama çok büyük bir kavgalarından sonra babamla destek olmak amacıyla... ``Mutlu musun?´´ diye sorulsa, sanmıyorum içten içe mutluyum ama içten içe olan mutluluk içimin öyle küçük bir yerinde sönmemek için çırpınıyor ki anlatamam... Şu an annemin arkadaşı yanında içerdeler. Ona az önce, ''ne kadar kızdıysam artık, kendi saçlarımı öyle çekmişim ki dört gün oldu acıyor hala'' dedi. Ben içimdeki küçük mutluluğa sarıldım sessiz sedasız... O mutlulukla bişeyler yapmak istiyorum ama çıkılmış yolların yarısından dönmenin verdiği üzüntü ile kalıyorum öylece. Yaz okuluna büyük ihtimal kaldım. Büyük ihtimal pahalı olacak... Gitmek istiyorum ama sınırları ''fazlasıyla'' zorladığımın farkındayım.

Yemek bile yemiyorum halbuki dışarda, küçük küçük paralar koyuyorum kenara. Kredi kartı borcum var, okul desen taksitler ve şimdi yaz okulu işi çıktı. Yazın bir hafta da olsa ''yüzebilmek'' istiyorum... Hayaller arası uçurumlar bunlar. Hem de burnumun dibinde beni üzen şeyler ne yazık ki... Gülesim var şu an, sonra da... Hep gülesim var. Yavşak gibi kalıyorum ama bir yerden sonra.. Allah hoşuna gittiği gibi davranmaya devam ediyor her zamanki gibi... Daha dün uyudum sorunlarımı düşünerek, gece gördüğüm rüyada bir adam geldi ne dedi biliyor musunuz? ''Çok beklersin!''

-Not: Kız arkadaşım mesaj atmış, kontürüm bitti evden ara diye... Ahizeyi kaldırdım; ''telefonunuz borcundan dolayı....'' falan filan...