Bir sırrı açıklar gibi konuşmak istemem ama...

Bir sırrı açıklar gibi konuşmak istemem fakat çok rahatsızım bu durumdan...
Sen, sen ve sen... Senin yanındaki de... Ben de... Hiçbirimiz istediğimiz gibi hayatımızı yönetemiyoruz, isim koyamıyoruz, istediğimizi yapamıyoruz...
Çok felsefik ama hiç aklımdan çıkmaz.. Olduğu gibi yaşayamadığımızdan şikayetçiyim...
İlk insana göre yaşıyoruz hepimiz. Kurallarla çevrildik. Örtüldük. Yasaklandık.
Sen tanımazsın. Ben hiç tanımam...

Mesela bir kadın çıktı, "Aşk acısı en kötü şeydir." dedi... Öyle mi peki? Belki de aşkın üzüntüsü, adı "üzüntü" olmasaydı en güzel şey olarak yaşanacaktı...

"Kaka pis kokar..." böyle alışmadık mı? Çok ucuz bir örnek ama umrumda değil! Belki de çok güzel... Hep ilk bakanın gözünden baktık. Sen mesela, kaç kere değerlendirdin bir evrensel duyuyu, inanışı, yaşanmışı...

Mesela ilk örneği çok sevindi çocuğu olunca... Ya o üzülseydi doğumdan sonra, bugün sevinecek miydik? Hayır!

Ihlamur hp kış içeceği midir?
Yemek yerken aynı anda çay içilemez mi?
Ya yeni doğan bebekleri 40ları çıkmadan dışarı çıkartsalardı?
İlk adamın güdüleri olmasaydı, ilk kadınla yatacak mıydı?
Sokakta sevişseydi herkes... Konu komşu yanında olsaydı onların, bugün biz onları izlemeyecek miydik sokakta?
Düğünlerde davul zurna çalmasaydı...
Babalarımız, annelerimiz ya işe geceleri gitseydi, gündüzleri uyusaydı...
Şarabı yapan adam içine şeker koysaydı, tatlı niyetine içmeyecek miydik...
Gitarı bulan adam onu çalmak yerine sırtına takıp duvara sürtseydi kendini ses çıkartmak için? Bugün tüm konser mekanlarında duvarlar olmayacak mıydı...

Olacaktı...
Sıkıldım evrensel kurallardan, insanları taklit ederek yaşamaktan...