Hemen anlatmalıyım. Kendi kendimin dedikoducusuyum resmen... Okulda kıyafet balosu vardı. "Gitmeyeceğim" diyerek, tüm ısrarlara göğüs germeme rağmen, Umut'umun yoğun ısrarlarını geri çeviremedim.. Sürekli bir bahane buldum, "Olum kıyafetim yok, -Yaa vaktim yok, -Eniştem bizde..." ama sökmedi. En son iletişim ve sanat dersindeydim, aradı, dışarı çağırdı beni, çıktım gittim, yine ısrar. "Tamam istiyorum gelmek, ama bak sen şu işe ki, benim kıyafetim yok" dedim ama Umut bu cevaba hazırlıklıymış "Sana takımdan bişeyler ayaladım, onları giyeceksin, ikimiz de amerikan futbolu futbolcuları olarak geleceğiz" dedi. Anlaştık falan.. Eve döndüm, uyudum biraz, kalktım gittim sonra. Didem'i aramayı unuttu benim bu eşek kafam! Nasıl kızgınım kendime! Partinin ortasında aklıma geldi, Umut'a söyledim, dona kaldık resmen.. Sonuçta Didem, Umut'un ve benim en iyi arkadaşlarımızdan, sürekli vakit geçirdiğimiz 4-5 insandan birisi...
Başladık işte, müzik, içki, sohbet, güzel kızlar, yakışıklı erkekler, sohbet... Ne ararsan vardı. Bol bol fotoğraf çekildik... Gece döndüğümüzde 1 falandı saat heralde.. Sonra uyumadık, dizi ziledik sabaha kadar... Kalktım geldim.
Kopmuştuk birbirimizden tatil dönüşü.. Murat'ım askerde, olaylar arkadaş gurubunda birazcık karışık. Ozan'ım da bizimleydi. Emre vardı sonra... Kız arkadaşlarımız falan da tabii..
Ayrıca, Amerika'lı arkadaşlarımız oldu. Harika anlaştık.
Baretiyle Ozan, kasıkıya Umut ve Gökmenciğiniz.
Emre'yi kendi kılıcıyla saf dışı ederken.
Serkan, yayı, oku..
1 yorum:
çok içten bir yazı olmuş. ben de detaylarıyla yapılan haylazlıklara değinen bir yazı yazacağım. eline sağlık.
Yorum Gönder