27 Mayıs 2010 Perşembe

Kafada uçan kelebek

İnsan ne tarafa koşarsa koşsun, istediği dinlenmek, nefes almaktır... Bir yerde durur çünkü herşey... Başını bir omuza dayadığında aldığın nefesin ciğerlerine güzel dolmasını, hayata "dur" dediğinde boşa durmadığını anlaman için tanınan kısa sürede, o birkaç anın toplamı olan dakikaları iyi geçirdiğine sevinmelisin... Ben öyle seviniyoum işte.. Dakikalar, saniyeler, saliseler, küçük şeyler... 

Tanrının herşeyi insan için yaptığını anlıyorsun çünkü. Göz yaşı mesela, mesela, yüzünün derisi.. Çekiçlerle günlerce dövülen deriler gibi olsaydı bu kadar güzel akar mıydı yüzümden? 

Özlemek böyle dolu, güneş bu kadar güzel, sevmek şu kadar uçsuz... 

Böyle ütülü, böyle düzenli değildi önceden her şey değil mi? 

Bence de değildi... 

Bu arada, seviyorsun şakaları, dudaklarımdan dökülenleri, güzel güzel... Seviyorsun, gül işte.. 

2 yorum:

Adsız dedi ki...

Özlemişim yazılarını içime her seferinde ayrı umut damlacıkları konuveriyor

Büşra Bayram dedi ki...

çook beğendim :)