Tam 1 hafta evden çıkmamıştım. Malum final haftası. Bugün sınava geldim, fotoğrafçılık sınavı. Hemen notumu da öğrendim. 87. Oturdum işte günlerdir. Sakinlikten korkuyorum anlatabiliyor muyum? Bence hayat sinemada koltuğundan kaldıran bir film gibi olabilmeli ara sıra.
Kötülük çağırıyor değilim, lütfen güzel şeyler olsun Tanrım. Para kazandır bana. Çalışmak istiyorum. Hedeflerim var. Almak istediklerim, sahip olduğum ama değiştirmek istediklerim var.
Memnunum ama. Değer görmek güzel. Gerçekten güzel bir yandan.
Öyle işte. Eteğindeki erikleri tasa döken küçük kız gibi, döktüm içimi. Dün-bugün çelişkisi yaşıyorum. Mutluluğu hazmediyorum. Atatürk'ü seviyorum. Şehitler için üzgünüm. Dışımda dönen dünyaya kayıtsız değilim, aksine çok içindeyim. Galiba güzel devam edecek herşeyim.
Bitsin artık keşkelerim! Yeter bu kadar kendi kendime konuşmam. Şimdi karşı binaya geçip Ozan'ın ofisine gidip onunla konuşmak istiyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder