19 Temmuz 2010 Pazartesi

Bir sonbahar...

Bir sonbahar rüzgarının devirdiği aptal bir fidan gibiyim,
yapraklarım ezildiğinden beri utangaç.
Haksız olduğumu biliyorum rüzgara direnmediğim için ama
kollarımdaki dermansızlığı anlatamayacağım kimseye...
Zaten hep böyledir,
her ezildikten sonra, biraz daha düzelirim dedim
kimsesiz bir serüvenin,
boş bir yel değirmeninin kılıcını çeken adamı oldum.
Robinson kadar yalnız, Zorba kadar akıllı.

Yani olurken insan kendi dışında birileri,
susmaya vermeli kendini biraz.
Ürkek bir akşam üstünde,
çalkantılı olabileceğini bildiği bir sabaha uyanabilmeli..

"Konuştuğun kadar varsın" yalanları, adı üstünde bir salak aldatmacasıdır.
Sen de bilmiyorsun kimse sormadığı için konuşmadığımı!

Hiç yorum yok: