iç terazi.

İnsanın içinde sabitleyemediği teraziler vardır. Genellikle zaaflarımızın ağır basar bu terazilerde. Sevdiklerimiz, doğrularımız, hep o terazilerde durur. "Kemiksiz" doğruyu edinmeye çalışırız aslında ama genellikle yanıltır teraziler. Çünkü hilelidirler...
Görmek istediğimiz gibi görürüz, hissetmek istediğimiz gibi hissederiz. Bu yüzden, "Öyle demek istememişti aslında" gibi, "Yanlış anladım" gibi saçma şeylerle avunur, sahte bir erinç arar ve bulursak ona sığınırız. Aynı zamanda naif insanlarızdır. Minibüs şöförüne sesimizi bir seferde duyuramadıysak eğer, ikinci kez seslenmeyiz. Bir kez daha duruncaya kadar devam ederiz. Böylelikle, fazladan çok yürümüşlüğümüz vardır. Peki ya sizce, bu kadar fazladan yürümüş insanın pişmanlığı var mıdır?