Evet dokroruma çok kızıyorum. İlk doğduğumda mosmormuşum ve "Yaşamaz" demişler benim için.
O zaman "hangi akılla" tutunduysam yaşamak için dünyanın görünmez dallarına, hala hayattayım bugün.
Şu an en büyük derdim; tabii ki parasızlık ve sıcaklar! Olmaması gereken bir zaman diliminde yaşayan çaresiz insanlarız. -bkz: saçlarım terden alnıma yapıştı- Acısı fena olmuştur doğanın her zaman.
Aslında demeye çalıştığım, söylemek istediğim çok şey yok. Sadece bu geçirdiğim günlerin adını koymaya çalışıyorum sadece...
Günü geldi, çamaşırlarımızı yıkadık, astık, kurusun diye astık balkona. Sonra yağmur yağdı ve biz "hiç" üzülmedik.
İşte bu nedende gizli üzülmememizin... daha doğrusu üzülmememin...
Hakikaten neden üzülmedim hiç..? Yoksa zaten bir daha kirlenip, asılıp, ütülenecek diye mi herşeyim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder