Biraz büyüdük; boka sardı ne varsa...

Beşiktaş... Ne çok güzel, ne çok hüzünlü gün var içinde senin. Kırılması zor bir cevizdin sen. Sen beni; ben seni kabul edene kadar epey uğraştık. Sağda solda üzüldüğüm yerler, önünde dikildiğim kitapçıların, gözlerim kan çanağına dönene kadar oyun oynadığım kafeler... Ve evler. En önemlisi de o evler oldu. Ne çok şey birikmiş ama... Okul bitti, izleri gitmiyor. Bir sokak başında donup kalıyorum bazen. Umut, Ozan ve ben karşı kaldırımdan Mısırlıbahçe sokağa gidiyor sanki.

Çok eski ve kahverengi üçlü koltuğu kapmak için birbirimize söylemediğimiz bir yarış var içimizde. Eve gidilsin, biralar açılsın, diziler başlasın... Dünyanın en sorunsuz, en rahat insanı sen ol. İstediğin saatte uyu. Gece üşür de battaniye bulamazsan dert etme, montunu giyer yatarsın.. Acıkırsan dolaba gitme, ne var ne yok süpürmüştür zaten Umut...

Gece söylenen yemekler ve genellikle 25 kuruşlardan birleştirdiğimiz parayla aldığımız bir litre kolaların tadını özlüyorum. O kirli parkeye düşmüş, etrafında tozdan iz olmuş iskambil kağıtlarındaki kartı tahmin etme heyecanını... Çalışmayan televizyonu tokatlamayı ve Ozan uyuya kaldığında bilgisayarına konmayı..

Balkonunu da özlüyorum. Arkadaşlarıma kızarım ama kaçak yollardan 1-2 sigara içmişliğim vardır. Çıplak ayakla bastığımız o sarı fayanslar ve ağzına kadar dolu küllükleri düşürüşümüz gözümün önünde.

O ev, üzüldüğümü de görmüştür ama en çok kahkahalarım kaldı duvarda. Şimdi dokunsam elim üşümez. Çok güldük, çok eğlendik, çok üzüldük ve çok güzel zamanlar geçirdik...  Daha üzerine yazacak yüzlerce şey var o ev hakkında. Gizli kalması ve bir daha hiç konuşulmaması gereken şeyler de orada kaldı. Üzülüyor insan. İlk adımımı 2008'de attım ama sanki bir ayağım hala orada. Çok kıymetliydi. Çok güzeldi. Güzel olan her şeyin olduğu gibi; sonu çabuk geldi onun da. Büyüdük biraz. Mezun olduk ve dağıldık. Zaten her şey o zaman boka sarmaya başladı. Yeni bir ev, yeni bir film, aynı güzel insanlar lazım bana.